donor keuze

door 15 feb 2018blog41 reacties

De grote donor discussie

Ik zal eerlijk zijn; ik heb het er moeilijk mee.
En niet om de keuze van de Nederlandse burger, maar om de discussie er om heen.

Ik was een jaar of 10, en was naar de apotheek aan de overkant voor een receptje.
Daar zag ik zo’n rood donor codicil staan op de toonbank.
Ik vroeg aan de apotheker wat het was, en nam er een mee naar huis.

Ik vroeg aan mijn moeder of ik donor mocht worden, en of zij daarvoor wilde tekenen
want dat mag je niet zelf als je 10 bent.

Voor mij was het vanzelfsprekend dat ik na mijn dood iemand zou kunnen helpen met mijn
overgebleven organen… Wat moet je er zelf nog mee dan?

Maar nu is daar een nieuwe wet; je bent automatisch donor, tenzij anders.

Of dit een goede wet is? Weet ik niet.
Per saldo denk ik dat veel Nederlanders die eerst geen zin hadden om wel donor te worden,
nu ook geen zin hebben om het niet te worden. En in het totaal zullen er misschien meer donors
overblijven.
Of dit de juiste manier is om het te doen… weet ik ook niet.

Wat ik alleen zo bijzonder vind, is dat ineens heel Nederland expert is in donorschap.

Wist je dat ze je organen uit je halen als je nog leeft?
Wist je dat ze je spierverslappers geven zodat het makkelijker verwijderen is?
Wist je dat hersendood niet echt dood is?
Wist je dat…?

Lieve mensen; wist je dat ik hier een heel bijzonder gesprek over gehad heb met een aantal artsen van het LUMC?
Onze lieve Remy ging het niet redden. Een vreselijk nieuws dat ons bereikte.
De artsen huilde met ons mee… het zijn namelijk ook mensen.

Aan het einde van dit gesprek was ik in mijn hoofd weer 10 en hield ik een codicil vast.
Maar nu niet die van mij, maar van mijn 3 jaar oude zoontje.
Zijn leven kon niet gered worden, maar misschien dat van een ander wel?

Wij namen de beslissing, niet de artsen. En we werden heel goed ingelicht, onder andere door een transplantatie begeleider.
Zij heeft ons van a tot z verteld hoe dit zou gaan. Hoe Remy eerst moest overlijden, en door een schouwer moest worden uitgesproken
dat dit ook echt gebeurd was. En dat we daarna maar enkele minuten hadden voor hij naar een operatiekamer moest, vol
artsen die gelijk aan het werk gingen…

Achteraf hoorden wij dat die artsen in een soort erehaag om Remy’s bed stonden toen hij naar binnen en later naar buiten gereden werd.
Ik word daar weer zo emotioneel van, ik vind dat bijzonder.

o.a. Remy’s lever heeft een jongetje van toen 7 jaar gered. Dat jongentje had het anders waarschijnlijk niet overleefd.

Weet je, voor de ouders van dat jongetje, is het donorschap de redding geweest van hun kind.

Voor Remy was een donor geen oplossing.
Het is bitterzoet. Er is niet minder verdriet. Maar er is ook nog een jongetje gered.

Ik vraag niemand om donor te worden.
Maar alsjeblieft, denk er over na, met je hart.
Als je ergens over twijfelt, laat je goed informeren. En dat is niet op social media, en zeker niet in comments op posts.

Ik mis mijn kleine boef, nog elke dag.
Het leven is zo vergankelijk. Besef dat alsjeblieft.