Jij bent weg, al 10 jaar
waar is de tijd gebleven?
Ik zoek mijn vorige gedichten bij elkaar
om te lezen wat ik in de jaren heb geschreven

100 dagen, 500 dagen, 1000 dagen zonder jou, ontroeren
wat kan ik mij de pijn van toen nog inleven
rauw verdriet en ongeloof die de boventoon voeren
en wat waren we aan onmacht onderheven

Maar naar de tijd verstrijkt
lijken gewonde harten weer sterker te groeien
tonen zwarte wolken weer zilveren randen, en zo blijkt
in het diepste dal weer bloemen te bloeien

Nog net zo als altijd lieve Remy
ben je dagelijks in onze gedachten
herinneren wij jou vol liefde
horen we nog steeds hoe hard je voor ons lachtte

Voor de buitenwereld lijkt het misschien stil rondom jou
maar stille wateren hebben diepe wonden
en op dagen dat we je het meeste missen
weet die bekende pijn ons diepste wezen nog te doorgronden

Jij bent nog steeds weg, inmiddels al 10 jaar
Maar zelfs als dat 50 jaar is, dit zal nooit gaan wennen
Ik zoek wederom weer wat woorden bij elkaar
En herinner me jou samen met de mensen die jou kennen

Jij leeft voort in ons allemaal; in mij, in je moeder en in je broer
wij houden je levend door het noemen van je naam
ook al ligt verdriet dan altijd op de loer
dankbaar zijn we ook voor jouw korte bestaan

Ik mis je, alle dagen
je vader Dirk