het is weer november, de donkere dagen voor kerst staan voor de deur. 

En 14 november was het alweer 4 jaar geleden dat wij op de terugweg van een middagje shoppen het ongeluk meemaakten dat ons leven zo veranderde. 

Een vreemd idee hoe hard de tijd gaat, terwijl het voor ons tegelijk ook stil stond. 

Maar dit keer leefden we anders naar november toe, want op 15 november was in het LUMC een symposium waar Jessica en ik uitgenodigd waren om te spreken over onze ervaring om als gezin in het ziekenhuis te belanden, hoe we dat ervaren hebben, en hoe we ook uiteindelijk tot de keuze kwamen voor donorschap te kiezen bij Remy. 

Die keuze maakten we samen gelijk en daar staan we nog steeds volledig achter; want stel je voor dat Remy degene was die een orgaan nodig had om te overleven…

Gesteund door Jessica’s ouders en beste vriend Gerard (die tijdens ons ziekenhuisverblijf ook nauw betrokken waren bij alles) namen we plaats in een grote zaal vol mensen. 

We vertelden hoe we ons laatste moment samen meemaakten; hoe Remy na 5 minuten na overlijden al mee werd genomen naar de OK. 

En hoe de artsen en verpleging een erehaag vormden in de gang waar hij door gereden werd. 

Elke keer als ik dat zeg of hoor, en ook nu ik dit typ krijg ik er nog altijd kippenvel van; zo’n mooi mensenlijk eerbetoon in die klinische omgeving. 

Jes en ik hadden geen moeite hiervoor te spreken; Jes legde zelfs ongemerkt een halve liefdesverklaring af voor de volle zaal :O 

Het voelde goed om weer te praten over wat we 4 jaar geleden meemaakten met Remy’s foto op een enorm scherm achter ons afgebeeld; het voelde betekenisvol op deze manier. 

We voelen ons ook goed, het gaat goed met ons. 

Dat voelt vreemd om te zeggen, maar het is wel zo. 

We zijn sterk als personen, en samen, en we hebben de draad echt opgepakt. 

We halen vaker herinneringen op, en dat grijpt ons minder vaak naar de keel dan voorheen. 

En er zijn ook periodes dat we ons niet fijn voelen, en elkaar goed in de weg kunnen zitten, en dat vinden we vreselijk… 

maar dat duurt gelukkig nooit lang. 

Jessica zei heel treffend: 

ik kan oneens stilstaan en me er bewust van zijn “hey, het gaat weer een stuk beter…” 

We genieten weer van “het leven”, van elkaar als gezin van 3, zonder Remy te vergeten. 

Het leven gaat toch door… en dat is maar goed ook. 

Maar des te bijzonderder te merken hoe iedereen nog aan ons denkt en met ons mee leeft ook na 4 jaar. 

Liefs van ons