Een jaar later waren de dagen nog steeds zo donker, maar niet meer zwart.
Vrienden, familie, benenden en ook onbekenden hielpen ons verder in het leven, op een pad dat wij soms niet zagen. Die steun vergeten we nooit meer!

Weer een jaar later, weer een stukje beter.
Weer wat meer onszelf. Weer levensperspectief.
Weer die liefde om ons heen.

Nu tikt die teller 3 aan.
3 jaar geleden, was je 3 jaar oud.
En nu nog steeds, terwijl je broer al 8 is.

Maar vergeten doen we je nooit Remy.
Tijdens mijn reis naar Japan was ik in de Meiji tempel, waar een rek stond met wens plaatjes. Hierop kon je een wens of herinnering schrijven, voor anderen om te zien en lezen. De boeddhistische gedachte is dat een herinnering blijft voortleven zo lang er over gesproken wordt.
En dat is precies de gedachte is achter: noem mijn naam en ik besta

Die tekst zette ik met tranen op het bordje, maar het voelde ook bijzonder te weten dat dit door zovelen gelezen zal worden.

Ja, de dagen zijn weer lang en donker, maar de vele berichtjes, kaarten en attenties schijnen weer wat extra licht in ons huis.
Soms zelfs letterlijk, zoals het prachtige lichtje op de foto van Star and Rainbow gehad.

Soms zie je licht met je ogen, maar soms voel je licht, met je hart.

Zo voelen de donkere dagen een beetje minder donker, en alle beetjes helpen.
Wat een liefde.

We vergeten je nooit Remy.