Het is even geleden, dat ik wat schreef.
Dat heb ik bewust ontweken namelijk, de afgelopen tijd.
Want soms wil je niet weer meegezogen worden in dat verdriet, en zet je het even opzij.
Dat lukt ook maar even, want het is er altijd. Maar je hoeft er niet altijd aan toe te geven.

Zo kwamen we de feestdagen door, in deze zelfbescherming stand.
Maar met kerst dacht ik niet aan een kind dat was geboren, maar het kind dat ik ben verloren.

‘Hoe gaat het?’
Ja, goed… ?
Wel goed…?
Naar omstandigheden…?
Redelijk…?

Tsja hoe gaat het nu, dat zal altijd lastig te zeggen blijven.
Het gaat nooit meer “goed”, dat kan toch niet?
We kunnen weer lachen, maar maakt dat je blij?
We kunnen weer leuke dingen doen, maar maakt dat je gelukkig?

Hoe maak je er het beste van, als (een deel van) het beste je is ontnomen?
We zijn als een stoel dat een poot mist; als je stil zit gaat het even goed goed, maar hij blijft wankel.
En vooral niet teveel wiebelen.

Dex zei pas “ik ben echt een geluksvogel”, bij een uitje in een museum…
Maar wij dachten daar aan Remy, de “pechvogel”…
Hij zou zo genoten hebben van dat museum; zijn afwezigheid was pijnlijk opvallend.

Herinneringen schieten door mijn hoofd.
Gelukkig was Remy zo aanwezig, zo druk, en kon hij al goed praten…
Gelukkig heb ik zoveel om terug te kijken, om aan terug te denken.…
Gelukkig…?

Hadden we maar meer…

We moeten het ermee doen, doen met de herinneringen die er zijn.

#makememories!

Dex had pas een tas van school mee gekregen waar hij in spulletjes mocht doen om over te vertellen.. Over hobby’s, familiy etc.

Dex zei enthousiast dat hij over Remy wilde vertellen…
Geen verdriet, maar blijdschap zag ik in zijn ogen.
Een foto lijstje van met een foto van ons vieren, een tekening die gemaakt is door Melanie, en de 2 knuffeldoekjes van nijntje; 1 is er van Remy en 1 van Dex.
Deze zijn aan elkaar genaaid en ligt in Dex z’n bed…

Daar ging hij over vertellen.
Ik liep mee naar school, om aan de juf aan te kondigen dat Dex over Remy ging praten.
De juf zei dat hij dat best veel doet, in de klas; hij noemt vaak zijn broertje in de hemel.

Goed zo Dex, denk ik dan, blijf over je broertje praten.
Dat blijven wij ook doen, ook al doet het soms zeer, of is het soms een tijd geleden.
Zoals dit bericht.

Papa Dirk