De vakantie is weer voorbij. Dex is weer naar school, en wij zijn weer aan het werk.
We zijn een weekendje weg geweest met zijn drieën.
Voor het eerst met zijn drieën.
In gedachten met zijn vieren.
In dit weekendje hebben we het leuk gehad, en ontspannen, en dat hadden we nodig.

Maar we zijn niet écht op vakantie geweest, want juist in vakanties liggen zoveel herinneringen.
En herinneringen doen zo’n zeer.
We stoppen dat hartzeer veel weg, bewust.
Want die rust nemen, vergt veel energie.

Maar niet aan Remy denken, dat kan niet.
Remy gaat overal mee naartoe in gedachten, maar dit uitspreken lukt vaak niet.
Wat wel kan, is aan Remy denken zonder gelijk van slag te zijn. Niet altijd, wel vaker.
En momenten herbeleven met een lach, in plaats van alleen tranen.

Zo kwamen we de vakantie door, met elkaar dingen doen.
Kleine uitjes maken, haalbare doelen stellen… Als we het kunnen overzien, dan is het wel te doen.
We zijn blij dat het zo gaat, we hebben het zo hard nodig om voorwaarts te blijven gaan,
ongeacht hoe dat voelt.

Tijdens de feestweek van Katwijk aan de Rijn hebben we veel mensen gezien en gesproken.
We werden veel aangesproken en dat vinden we heel fijn; we voelen nog steeds zoveel medeleven en betrokkenheid.
We hopen dat er van ons gedacht wordt “goed dat ze niet bij de pakken neer zitten, en zich weer herpakken”
want dat proberen we ook. We zijn nog steeds dezelfde Dirk en Jessica, en proberen ook nog net zo toegankelijk
te zijn als we altijd waren.

Maar desalniettemin is daar altijd, altijd dat gemis.
Altijd het immense verdriet, de onwerkelijkheid, en dat gat in ons hart.
Hoe goed het ook gaat, het is nooit meer goed.
En elke dag die wij vooruit gaan, is een dag verder, waar Remy er geen dag meer bij krijgt.

Elke keer als we dat beseffen, gaan we weer even terug in die tijd, en staat alles weer even stil.
En dat geeft niet, dat is een onderdeel geworden van ons “lot”.

Onze liefde voor jou is niet minder geworden, alleen maar meer.
Ook al ben jij niet meer hier.

Papa, mama, Dex