Hoe gaat het met jullie?
Die vraag horen we weer vaker de laatste dagen…
want deze datum kwam er weer aan, het is weer 3 juli.
Vandaag zou Remy 6 geworden zijn.

Het blijft bijzonder hoeveel mensen om ons heen laten blijken dat ze aan ons denken.
We halen hier echt veel kracht uit.

In de dagen in aanloop naar vandaag zijn we allebei selectief in het toelaten van onze gevoelens. Sowieso bakenen we ons verdriet vaker af, om het alleen toe te laten als we dat zelf willen.
Dat ging voorheen vaak ongecontroleerd.

Daarom is het soms ook stiller op de Kamigo website en pagina.
Kalmte na de storm, noemen we het maar.

Maar als onze tranen dan vloeien, dan doen ze echt zeer. Fysieke pijn. Alsof de tranen in onze ogen prikken. Alsof het zo moet zijn dat we ze voelen moeten.
En ergens voelt ook dat goed.

Het voelt ook “goed” dat we het afgelopen jaar weer dichter bij ons oude zelf gekomen zijn.

“We zien de oude Jes en Dirk weer” horen we wel eens. Gelukkig wel…
we hebben allebei vaak gedacht dat we nooit meer de oude zouden worden.
Maar je kan ook jezelf zijn met dit verdriet erbij.

We kunnen ook over Remy praten of foto’s kijken zonder gelijk te huilen.

Maar vandaag…
hadden we zo graag je lach gezien als je je kadootjes open maakte.

Schurkje.
Wat word jij gemist.