Het is weer 20 november. Voor de 8e keer.

En dat merken we, al is het alleen al aan alle lieve berichtjes en kaartjes die elk jaar weer onze kant opstromen in grote getalen.

Ook al is het al 8 jaar geleden en dondert de tijd onverbiddelijk voort, Remy wordt niet vergeten door de mensen om ons heen.

Deze steun is en blijft zo bijzonder voor ons; we gunnen een ieder met verdriet als ons ook zulke mensen om hen heen, en wij proberen zelf ook een steun te zijn voor anderen, juist omdat we weten hoeveel het uit kan maken.

Tegelijkertijd voelt het dit jaar toch anders voor ons, en voelt het krom er veel woorden aan geven met alle verdriet in de wereld, en om ons heen.

In de Gaza strook zijn talloze ouders die hun kinderen zijn verloren, aan beide zijden, maar of die ouders net zo’n social net om zich heen hebben als wij…

Dichter bij huis hebben we vorige week afscheid genomen van onze vriend Raimon op 39 jarige leeftijd.

Daar is ook ruimte voor naast ons eigen verdriet en dat hoort ook zo te zijn. En het zet ons ook weer even met beide benen op de grond.

Wat ons de afgelopen 10 weken ook heeft afgeleid is een grote verbouwing thuis.

Tijdens de werkzaamheden kwamen we op zolder steeds de grote houten kist tegen, waar alles in zit gerelateerd aan Remy’s afscheid. We noemen deze kist altijd “Pandora’s Doos” en deze is ook niet open geweest sinds enkele weken na het ongeluk.

Het is goed dat we Pandora’s Doos nog hebben, maar het is voor nu ook goed dat’ie dicht blijft.

We hebben controle over onze emoties, en het gaat goed met ons.

Bedankt voor al jullie medeleven!