Daar is de datum
14 november 2015; de dag dat ons hele leven voor altijd zou veranderen.
Daar is DE datum..
Om eerlijk te zijn wil ik er niet aan hangen; aan al die datums…
Elke dag missen we Remy; daar hebben we datums niet voor nodig…
We zijn wel eindejaars-moe om zo maar te zeggen.
Klaar met het jaar…
klaar met krampachtige doelen nastreven…
alhoewel het wel steeds beter gaat… iets wat je ook niet wil uitspreken.
Als mensen tegen me zeiden “je leert er mee leven”, vond ik dat erg vervelend om te horen.
Valt zoiets te leren dan?!
En nu kan ik zeggen: “Ja zoiets valt te leren…”
Het dragen van verdriet verweeft zich… verweeft zich in de omgang met elkaar, met het ondergaan van de dagelijkse bezigheden.
Straks staan alle vieringen voor de deur, die de decembermaand met zich mee brengt.
Het blijft lastig…
Echt volledig genieten, euforisch genieten is niet meer…
Maar we we gaan er wat van maken.
Ik wil graag even benoemen dat ik het zo ontzettend bijzonder vind dat er nog zoveel mensen aan ons denken…
Ook nu de november maand hier is.
Vele benoemen het… benoemen Remy*
Ik vind dat fijn… erg fijn!
Ik vind jullie fijn!
Bedankt lieve mensen.
Lieve familie.
Lieve vrienden, dorpsgenoten, kamigovolgers
❤
Liefs van Mama Jessica deze keer.