Buiten staat de feestverlichting aan; het is feestweek in Katwijk. 
Ons feest, zeiden we altijd. 
“Als je Kattuk binse feestweek googlet, zie je een foto van ons!” 

Zo voelt het niet meer. 
Zo voelt niets meer. 

We hebben nog steeds veel mensen om ons heen, maar toch doe je het alleen. 
Ik zoek naar woorden die ik hier kan schrijven, die iemand doen begrijpen hoe dit voelt, maar die bestaan niet. 
Geen woord dekt de lading. 

Want dit is niet louter rouw; 
dit is ook besef wat Remy mis is gelopen, wat we als gezin mis lopen, en de stempel die dit op ons gedrukt heeft. 
Als een brandmerk op het hart, dat je bij elke hartslag voelt.

Ik zie je voor me; met mijn handen pak ik denkbeeldig je hoofd vast en streel door je blonde haren. 
Ik weet nog precies hoe dat voelde, gelukkig, maar de gedachten maken me weer van slag.

Och, ik verlang zo naar je, ventje… 
Mijn keel wordt dichtgeknepen en mijn vuisten zijn gebald; ik vecht tegen de leegte… 

We proberen op te pakken wat we kunnen, maar het blijft een rollercoaster van ellende. 
Dan gaat het weer een dag of wat “goed”, en dan zakken we weer weg in de leegte. 
We kunnen de golven niet stoppen, dus we proberen te leren surfen.

Ik blijf proberen naar het positieve te kijken, ook al denk ik wel eens “krijg de posityfus”

Maar even wat woorden achter elkaar zetten helpt me mij weer wat te kalmeren. 

Noem mijn naam, en ik besta. 
Remy.

Liefs, papa Dirk