Is er leven na zijn dood?
Is er leven na zijn dood?
Dan bedoel ik niet het hiernamaals, of als je zelf dood gaat.
Ik bedoel; is er voor jezelf nog leven, na de dood van je kind?
Hoe leeft je gezin verder, min 1?
Voor een deel word je geleefd, door “hoe het leven loopt”, door de dagelijkse dingen, en in ons geval ook even door de media.
RTL Late Night, Metro, Hart van Nederland, BNN, Radio1, Vrouw, de Telegraaf, Linda Nieuws, noem maar op; er was veel aandacht voor onze laatste post over Remy’s donorschap. ruim 25.000 keer werd mijn bericht “black clouds & silver linings” gedeeld op Facebook.
We konden aan elke tafel aanschuiven, maar dit voelde (en voelt nu nog) niet goed.
Hoe mooi de aandacht ook is voor donor registraties, voor ons gaat het verhaal over Remy.
Bedankt hoor, maar het is even goed zo.
Tijdens Remy’s ziekenhuis opname spraken we over zijn “kwaliteit van leven”, dat er voor hem niet meer zou zijn.
Ik heb er nooit bij stil gestaan dat onze eigen kwaliteit van leven ook zo is aangetast.
Maar nu besef ik het mij elke dag.
En elke dag weer, word ik wakker met deze rauwe realiteit, dat je er niet meer bent #kamigo…
Rouw is rauw.
Koud, hard en grauw.
In diepe dalen kunnen wel mooie bloemen groeien.
In lotgenoten hebben we steun gevonden, en is vriendschap ontstaan.
Bijzonder; raar; goed en stom tegelijk.
Maar we zijn zo blij met jullie.
En af en toe zijn er ineens minder slechte dagen.
Jessica zei laatst dat ze weer kan kijken naar wat ze nog heeft, in plaats van alleen naar wat ze had…
En dat is heel wat, als je nog niet naar de toekomst durft te kijken.
Die kleine stappen vooruit gaan altijd gepaard met stappen achteruit, dat wel.
Want bij elke positieve sprank hangt Remy’s afwezigheid als zwaard van Damocles boven het hoofd.
Niets is meer hetzelfde, en nieuwe dingen zijn niet zoals ze zouden moeten zijn.
Altijd die ene afwezige stem, die lege stoel, die stille kamer.
Kleur is uit het leven gelopen…
Zo voel je je een beetje sterker…
Zo voel je je weer verloren…
Zo vermoeiend…
Zo pijnlijk…
Zo…
Dit gemis is alles omvattend.
Er is geen scheldwoord zo sterk als deze pijn; geen energie die de kracht van deze pijn evenaart.
We vallen nu ook ten prooi aan algemeenheden;
School, werk, feestdagen, de avond4daagse… alles gaat maar door, en we gaan er in mee, zolang het gaat.
Gelukkig leven nog steeds zovelen met ons mee, dat doet ons goed.
We horen vaak: “ik weet alleen niet wat ik tegen jullie moet zeggen…”
Maar het gaat niet om de woorden; het is de gedachte achter de woorden waar de kracht in zit.
En alleen niets zeggen is nietszeggend.
Dus bedankt voor elk woord, elke emoji, elke like, elke blik.
Bij mijn ouders hangt een tegeltje in huis, welke ze van mijn zus Diana kregen (hoe ironisch; ik mis jou ook zo zussie!) waar op staat:
Voor jou vliegen meer vlinders in mijn hart, dan in alle tuinen
En zo is het Remy, schurkje…
Daar moeten we het mee doen.
Lieve mensen, het leven is zó mooi… Als alles goed gaat.
Maak nú jullie herinneringen!
Foto’s, video’s… (en backups!)
Haal alles uit het leven. Alles.
Twijfel niet.
Vertel je kinderen dat je van ze houdt.
Vertel je geliefden dat je van ze houdt.
Want het kan eerder voorbij zijn dan je lief is.
papa Dirk
Pfff mooi en indringend verhaal Dirk ! Heel veel sterkte denk vaak aan jullie !
Diep respect voor jullie…!
Wat ongelofelijk hard is de realiteit,.
Wens jullie alle kracht en sterkte❤️
slik…….
Wat heb je dit mooi verwoord ontzettend knap!
kippenvel ontroerd en RESPECT….
Dirk Jessica en Dex,
ik wens jullie heel veel kracht en sterkte
om stapje voor stapje proberen te genieten
van de kleine dingen in het leven.
Liefs
hallo Dirk,
ja er is leven in het hiernamaals, voel het
voel, weg van je gedachten, afgeleid door moois, lelijks,
voel in je hart, in je ziel;
voel het stromen van je bloed in je hoofd, in je hart, als je denkt aan je allerliefste Remy
voel hoe graag jou Remy wil dat je blij bent voor jezelf en voor je vrouw en voor je kindje
voel hoe Remy jou wil zien schijnen
So long
Piet
Kan jullie alleen maar heel veel sterkte toewensen. Er zijn bijna geen woorden te vinden.
Lieve Dirk en Jessica ,
Mooi verwoord . Het leven dat toch gewoon doorgaat ook voor je andere zoon .
Jullie leven dat nooit meer hetzelfde zal zijn . Maar toch zal er een dag komen dat er een glimlach op je gezicht komt als je denkt aan Rémy . Heel sterkte nog alle drie X
Lieve Dirk, Jessica & Dex,
Wat een ondraaglijk verlies voor jullie! Jullie moeten verder terwijl niks meer hetzelfde is en voelt voor jullie en de wereld draait verder alsof er niks gebeurd is. Dat lijkt me elke dag weer een gevecht. Een collega van mij heeft haar zoontje ook op jonge leeftijd bij een auto ongeluk verloren, net zoals jullie. Ze hebben een manier gevonden om verder te gaan en te blijven genieten van het leven en hun andere kinderen. Elk jaar op zijn geboortedag dun ze iets leuks als gezin om zo de herinnering aan hem te eren en er op een leuke manier aan terug te denken, zoals hij het zou willen. Ik hoop echt dat jullie die kracht ook kunnen vinden om weer de mooie dingen in het leven te zien en te beleven….Heel veel sterkte daarbij!
Liefs Mirjam
Prachtig verwoord. Ik wens jullie heel veel sterkte voor altijd!
Liefs, Eveline
Ik zit in de trein en de tranen branden achter mijn ogen. Je hebt dit zo knap en goed verwoord. Het komt zo hard bij me binnen, omdat ik weet hoe het voelt. Ik durf nu (na 2 jaar) soms weer een beetje gelukkig te zijn, maar op de meest onverwachte momenten komt het verdriet weer zo hard naar boven. Ik wil jullie zoveel sterkte, moed en kracht wensen!! Het is al zo dapper dat je dit opschrijft. Knap en moedig! Liefs Anne
Tranen lopen over mijn wangen na het lezen van dit bericht en alle berichten op deze pagina. Een bericht van een kindje van 3 dat is verdronken. Reacties van ontwetende mensen, Jessica reageerde daar en zodoende hier terecht gekomen. Heel mooi hoe jullie Remy zo in leven houden. Ik wens jullie alle kracht en liefde om dit verlies te verdragen. Hopelijk gaat de zon toch weer een beetje schijnen.
Liefs chantal
Prachtig verwoord.
Sterkte met de verwerking.
en wat een mooi kind is Remy.
liefs Annet
Ja,er is een leven erna,maar nu eerst alle pijn,verdriet,gemis,het is strijd om overeind te blijven,voor jezelf en je geliefden.laat het maar komen en naarmate de tijd verstrijkt zal je langzaam gaan accepteren zonder hem verder te moeten.je klimt en valt,klimt en valt en zullen momenten zijn dat de wanhoop toeslaat.je voelt je eenzaam en weerloos in dat geweld van emoties.maar op een dag gebeurt er iets waardoor je gaat beseffen dat er nog veel over is en jezelf toestaan het leven weer te waarderen.je moet vechten voor dat levensgeluk,je hebt er recht op,jij en je geliefden.met deze gedachten heb ik het verlies van mijn 5 jarig dochtertje langszaam kunnen accepteren maar het was een moeizaam en lang proces.het gemis zal er altijd zijn,het is niet anders,het is ons noodlot. Heel veel kracht voor jullie allen, Liefs,Clara
Opeens tussen al m’n privé berichten op Facebook kwam ik die ene tegen toen jullie net Rémy verloren hadden en ik je sterkte wenste met dit moeilijk te dragen verdriet
Ik ken jullie niet , heb het mooie jongetje van al die foto’s nooit gekend ( misschien maar beter zo omdat het mij dan nog meer pijn zou doen als het nu al doet … )
Maar waar ik ook even stil bij wil blijven staan is het mooie jongetje dat jullie nog hebben Dex….
Ik hoop dat hij niet ‘verzuipt’ in al het verdriet en aandacht voor zijn kleine broertje
X Sandy