Is er leven na zijn dood?

door 12 apr 2016blog13 reacties

Is er leven na zijn dood?
Dan bedoel ik niet het hiernamaals, of als je zelf dood gaat.
Ik bedoel; is er voor jezelf nog leven, na de dood van je kind?
Hoe leeft je gezin verder, min 1?

Voor een deel word je geleefd, door “hoe het leven loopt”, door de dagelijkse dingen, en in ons geval ook even door de media.
RTL Late Night, Metro, Hart van Nederland, BNN, Radio1, Vrouw, de Telegraaf, Linda Nieuws, noem maar op; er was veel aandacht voor onze laatste post over Remy’s donorschap. ruim 25.000 keer werd mijn bericht “black clouds & silver linings” gedeeld op Facebook.
We konden aan elke tafel aanschuiven, maar dit voelde (en voelt nu nog) niet goed.
Hoe mooi de aandacht ook is voor donor registraties, voor ons gaat het verhaal over Remy.
Bedankt hoor, maar het is even goed zo.

Tijdens Remy’s ziekenhuis opname spraken we over zijn “kwaliteit van leven”, dat er voor hem niet meer zou zijn.
Ik heb er nooit bij stil gestaan dat onze eigen kwaliteit van leven ook zo is aangetast.
Maar nu besef ik het mij elke dag.
En elke dag weer, word ik wakker met deze rauwe realiteit, dat je er niet meer bent #kamigo…

Rouw is rauw.
Koud, hard en grauw.

In diepe dalen kunnen wel mooie bloemen groeien.
In lotgenoten hebben we steun gevonden, en is vriendschap ontstaan.
Bijzonder; raar; goed en stom tegelijk.
Maar we zijn zo blij met jullie.

En af en toe zijn er ineens minder slechte dagen.
Jessica zei laatst dat ze weer kan kijken naar wat ze nog heeft, in plaats van alleen naar wat ze had…
En dat is heel wat, als je nog niet naar de toekomst durft te kijken.

Die kleine stappen vooruit gaan altijd gepaard met stappen achteruit, dat wel.
Want bij elke positieve sprank hangt Remy’s afwezigheid als zwaard van Damocles boven het hoofd.

Niets is meer hetzelfde, en nieuwe dingen zijn niet zoals ze zouden moeten zijn.
Altijd die ene afwezige stem, die lege stoel, die stille kamer.
Kleur is uit het leven gelopen…

Zo voel je je een beetje sterker…
Zo voel je je weer verloren…
Zo vermoeiend…
Zo pijnlijk…
Zo…

Dit gemis is alles omvattend.
Er is geen scheldwoord zo sterk als deze pijn; geen energie die de kracht van deze pijn evenaart.

We vallen nu ook ten prooi aan algemeenheden;
School, werk, feestdagen, de avond4daagse… alles gaat maar door, en we gaan er in mee, zolang het gaat.

Gelukkig leven nog steeds zovelen met ons mee, dat doet ons goed.
We horen vaak: “ik weet alleen niet wat ik tegen jullie moet zeggen…”
Maar het gaat niet om de woorden; het is de gedachte achter de woorden waar de kracht in zit.
En alleen niets zeggen is nietszeggend.
Dus bedankt voor elk woord, elke emoji, elke like, elke blik.

Bij mijn ouders hangt een tegeltje in huis, welke ze van mijn zus Diana kregen (hoe ironisch; ik mis jou ook zo zussie!) waar op staat:

Voor jou vliegen meer vlinders in mijn hart, dan in alle tuinen

En zo is het Remy, schurkje…
Daar moeten we het mee doen.

Lieve mensen, het leven is zó mooi… Als alles goed gaat.
Maak nú jullie herinneringen!
Foto’s, video’s… (en backups!)
Haal alles uit het leven. Alles.
Twijfel niet.
Vertel je kinderen dat je van ze houdt.
Vertel je geliefden dat je van ze houdt.

Want het kan eerder voorbij zijn dan je lief is.

papa Dirk